رسم بر بی عهدی نبود ، مدافعان سلامت و وعده های بی پایان - جعبه مهر

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرنگاران، یاسمن کربلایی- هنوز روز های پرالتهاب درگیری مردم و کشور با ویروش منحوس کرونا در خاطرمان هست. پس از گذشت 3 ماه و کمی افول جولان این مهمان ناخوانده نمی توانیم همراهان روز های پرتنش را تنها بگذاریم.

مدافعان سلامت در خط اول مبارزه با کرونا و برگرداندن سلامتی به کشور بودند و در شاکله کادر درمانی کشور، پرستاران بیشترین زمان را درکنار بیماران سپری می کردند تا جایی که گفته می شود تقریب به 90% فرایند مراقبت بر عهده پرستاران است. براساس اطلاع رسانی مسئولان بهداشت کشور، در دوران مواجهه با ویروس کرونا در ایران حدود 15 هزار پزشک و 100 هزار پرستار در مراکز درمانی مشغل خدمت رسانی بودند که از این تعداد حدود دوهزار و 286 نفر به این ویروس مرگبار مبتلا شدند و 119 نفر نیز جان خود را از دست دادند.

کمبود ها و مسائل از کجا ناشی می شود؟

میانگین کادر پرستاری نسبت به تخت های بیمارستانی در ایران عدد 1.02 را نشان می دهد در حالی که استاندارد وزارت بهداشت 2.5 است. به بیان ساده میتوان گفت که سالانه کمبود 100 هزار نیروی پرستاری داریم.

بر اساس دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی به ازای هر 10 هزار نفر حداقل باید 50 پرستار در مراکز درمانی و بیمارستان ها مشغول به فعالیت باشند. متأسفانه در کشور به ازای هر 10 هزار نفر جمعیت 19 پرستار در بیمارستان ها مشغول به کار هستند که این آمار در مقایسه با کشور های دیگر مانند قطر با 119 پرستار، ترکیه با 24 پرستار و کشور های اروپایی مانند ایرلند با 155 پرستار قابل مقایسه نیست. این کمبود نیرو درحالی است که به دلایل مختلف از جمله عدم امنیت شغلی و عمل نکردن به قول و قرار ها در استخدام، با پدیده مهاجرت پرستاران نیز مواجهیم و سالانه ده ها هزار نفر به کشور های حاشیه خلیج فارس یا کانادا و کشور هایی از این قبیل مهاجرت می کنند.

سوال اصلی اینجاست که در مجموعه وزارت بهداشت و سیاست های نظام بهداشت کشور حق و حقوق و ماهیت جامعه پرستاری چگونه تعریف می شود؟ تعیین مزایا، حقوق و برنامه ریزی های کلان کشوری برای قشر پرستاران همیشه با ابهاماتی رو به رو بوده است. از کشمش دانشجویان پرستاری تا جذب نیرو در بیمارستان ها. در مقایسه با کادر پزشکی کشور که حقوق چندبرابری نسبت به پرستاران دارند، کارانه ها و حقوق های عقب افتاده برای پرستاران جای بسی تامل دارد.

قرارداد های 89 روزه برای وفاداران ایام کرونا

مدافعان سلامت و تمام تعریف و تمجدید هایی که این ایام از پرستاران و کادر درمان می شود زمانی می تواند واقعی باشد که ما در عمل توجه لازم به آن ها داشته باشیم و یا حداقل تحقق خواسته هایشان را تسریع کنیم. در هفته گذشته و مصادف با روز پرستار اعتراضاتی در مقابل ساختمان وزارت بهداشت صورت گرفت. اعتراضاتی که اخبار جدی آن از اسفند ماه گذشته و باخیر تعدیل نیمی از کادر پرستاری بیمارستان های خصوصی بالاگرفت. این تعدیل نیرو به دلیل کاهش درآمد بیمارستان های خصوصی عنوان شد. اتفاقی که هر ساله در اسفندماه برای عدم پرداخت مزایای شب عید و یا این قبیل سنوات در بسکمک از مشاغل خصوصی رخ می دهد.

متاسفانه این مورد تنها مشکل مدافعان سلامت در این دوران نیست.

عدم تمدید قرارداد ها پس از فروکش نسبی پیک کرونا، کسر از حقوق پرستاران شرکتی و به طور کلی وعده های الکی در زمان بحران زخم هایی جدید بر پیکره کادر درمان هستند.

طبق صحبت های مطرح شده توسط پرستاران در زمان اوج گیری بیماری در خیلی از استان ها من جمله گیلان کمبود کادر درمان نگرانی های بسکمک را به وجود آورده بود.

خیلی از پرستاران به صورت داوطلبانه و یا از طریق سامانه معرفی شده از طرف وزارت بهداشت به کمک کادر درمان شتافتند، اما در همان ابتدا مطرح شد که باآن ها قرارداد های 89 روزه بسته و حقوق آن ها بر اساس قرارد های شرکتی پرداخت می شود. تنها برای دوران بحران به آن ها نیاز است و قول هیچگونه وعده فراتری داده نمی شود! همانطور که قابل پیش بینی است با وجود کمبود دائمی پرستاران در بهداشت کشور، پس از این دوران هم متاسفانه خبری از استخدام بسکمک ازاین نیرو ها نیست.

مطالبات روی زمین مانده پرستاران به همین جا ختم نمی شد تا جایی که محمدباقر نوبخت، رئیس سازمان برنامه وبودجه در صفحه اجتماعی خود و در پاسخگویی به این درخواست ها گفت: خوشبختانه در بودجه 99 این امکان قانونی وجود دارد که برای پرداخت فوق العاده کرونا اقداماتی را انجام دهیم. دستورالعمل آن درحال تدوین است و به زودی پرستاران عزیز ان شاءالله آثارش را خواهند دید.

وعده هایی که از قبل تا به امروز منتظرعملی شدن هستند

صحبت های محمدباقر نوبخت و یا اظهار نظر قاسم جان بابایی، معاون درمان وزیر بهداشت که گفته بود آمار دقیقی از تعدیل نیرو ها در بیمارستان های خصوصی نداریم! تمام گفته های مسئولان مربوطه پیرامون این مسائل نیست. درواقع این مسائل و سختی ها از مدت ها قبل به طرق مختلف وجود داشته است و دراین روز ها تنها بیشتر خودنمایی می کند.

مریم حضرتی معاون پرستاری وزارت بهداشت در دی ماه 98 یعنی روز هایی که هنوز سروکله کرونا در کشور ما پیدا نشده بود، وعده تلاش برای استخدام 9 هزار پرستار را برای سال 99 داده بود. در سال 93 نیز دکتر حریرچی خبر هایی مبنی بر استخدام نیرو های شرکتی به طور رسمی داده بود که همچنان به طور کامل تحقق پیدا نکرده است.

در آخرین اظهارنظر های حضرتی، وی گفته است: طبق هماهنگی اجرا شده مجوز استخدام دو هزار و 284 پرستار قراردادی گرفته شده است که منتظر تامین اعتبار از سوی سازمان برنامه و بودجه هستیم. او با اشاره به اینکه با بخش خصوصی جلساتی را برگزار کردیم که مسئله تعدیل نیرو بررسی شود گفت: مسئله تعدیل نیرو برای پرستارانی که در بخش کرونا فعالیت داشتند، عادلانه نیست. متاسفانه بیمارستان های خصوصی در زمینه کرونا درآمدهایشان کاهش یافت، اما پرستاران نباید دغدغه ای جزء مراقبت از بیماران داشته باشند. همچنین وی خبر افزایش حقوق 50% پرستاران و 35%پرستاران شرکتی را نیز داده است.

این روز ها بیش از هر زمانی متوجه اهمیت شغل پرستاری و تلاش و فداکاری کادر درمانی کشور هستیم. بی وفایی و نادیده دریافت کسانی که با تمام وجود پا به عرصه میدان گذاشته اند کاری بر خلاف رسم انسانیت است. شایسته نظام درمانی ایران و تمام تلاش های اجرا شده در این ایام نیست که در آینده به همراه تمام دستاور های درمانی، برای مبارزان خط مقدم یادآور بی وفایی، وعده های پوچ و حقوق محقق نشده باشیم.

باید دید آیا این وعده ها وقول های داده شده عملی می شوند یا بازهم به دلایل متعدد و مخالفت هایی از سوی ارگان های درگیر، بی نتیجه باقی می ماند.

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما