چابهار، ساتراپی چهاردهم هخامنشی - جعبه مهر

لیستی از دیدنی های چابهار با عکس

به طور کلی، جاذبه های چابهار بسیار متنوع و دیدنی هستند. شرکت در تور چابهار چه برای طبیعت گردان و چه دوست داران تاریخ، مناسب است. در این منطقه انواع پدیده های ژئوتوریستی جذاب و آثار تاریخی از دوران مختلف وجود دارد. زیرا علاوه بر موقعیت جغرافیایی که سبب ایجاد پدیده های مختلف زمین شناسی شده، نیمه شرقی فلات ایران، یکی از مراکز مهم باستان شناسی کشور است. استان های خراسان، کرمان و سیستان و بلوچستان در این قسمت قرار دارند. در ادامه به معرفی بعضی دیدنی های چابهار با عکس می پردازیم.

تلگراف خانه چابهار

ساختمان قدیمی تلگراف خانه، یکی از مناطق دیدنی چابهار است که در بافت جنوبی شهر، در حاشیه شرقی خیابان مولوی روبه روی مهمان سرای کشتیرانی است. در اواخر دوره قاجار، زمانی که این بندر به اشغال پرتقالی ها درآمده بود، ساخته شد. این بنا یکی از قدیمی ترین ساختمان های سنگی موجود در چابهار است که امروزه مالکیت دولتی دارد. با توجه به کتیبه سنگی جلوی آن، در سال 1869 میلادی (1248 شمسی) ساخته شده. امروزه از آن به عنوان اداره پست شهر استفاده می شود. در تلگراف خانه چابهار می توانید معماری مختص مناطق گرجهتی یعنی رواق های هلالی دورتادور را ببینید. از دیگر ویژگی های بنا استفاده از سنگ های رسوبی ماسه ای ساحلی در اندازه های مختلف است.

قدمگاه خضر

این بنا که در جنوب غربی چابهار در محلی به نام سپوزه قرار گرفته، یکی از مناطق دیدنی چابهار است که بازدید از آن خالی از لطف نیست. خواجه خضر از مشایخ مورداحترام بلوچ هاست. او مقبره ای ندارد؛ اما قدمگاهی دارد که پیروانش در آن به دعا و مطالبه درخواست های شان می پردازند. مردم بومی بر این باورند که خضر زنده و پاسدار لنج ها و قایق های شان است. زنان طبق رسمی قدیمی، جمعه ها به این قدمگاه رفته و شمع روشن کرده و دعا می کنند. همچنین بعضی از دریانوردان پس از صید، به این قدمگاه رفته و شمع روشن می کنند و به راز ونیاز می پردازند. درگذشته مراسم خاصی در این قدمگاه برگزار می شد که امروزه رونق زیای ندارد. مردم، قربانی خرما و یا حلوا به قدمگاه برده و میان افراد تقسیم می کردند.

بندر چابهار و مناطق دیدنی آن

بندر چابهار دروازه ترانزیت در شرق ایران است که موقعیت استراتژیکی ویژه ای دارد. این بندر 2 اسکله بزرگ برای بارگیری، به نام شهید کلانتری و شهید بهشتی دارد. در چابهار چندین اسکله صیادی نیز وجود دارد که مهم ترین آن ها اسکلـه صیادی تیس، رَمین و بِریس هستند. اسکله تیس در داخل محوطه منطقه آزاد و رمین در 10 کیلـومـتری و بریس در 60 کیلومتری چابهار قرار دارند. در سفر خود به چابهار حتما از لنج ها، قایق های ماهیگیری و صیدهـای گونـاگون ماهی و شاه میگو در این اسکله ها دیدن کنید.

ساحل صخره ای، آکواریوم طبیعی در چابهار

بی شک یکی از مناطق بکر چابهار اینجاست. ساحل صخره ای، صخره های بزرگی در کناره های دریای عمان است که در اثر پیشروی آب دریا و فرسایش سنگ های رسوبی به وجود آمده است. یکی از دیدنی ترین سواحل جنوبی ایران، این بخش از ساحل هنگام غروب خورشید است. زیرا در این ساحل صخره هایی وجود دارند که در بعضی نقاط با خزه ها و دیگر رستنی ها سبزرنگ شده و حفره هایی که در آن ها می توانید موجودات دریایی را ببینید. به همین دلیل این ساحل مانند آکواریومی طبیعی است که با انواع ماهی های رنگین بیننده را شگفت زده می کند.

خلیج چابهار

یکی از مناطق دیدنی چابهار، این خلیج مدور است. خلیج چابهار، بزرگترین خلیج جنوب شرقی ایران و منطقه ای تجاری و ترانزیتی است. اینجاست که می توانید زیباترین طلوع و غروب خورشید در دریا را ببینید. بندر چابهار در شرق و بندر کُنارک در غرب این خلیج، بزرگ ترین بنادر تجاری کشور در دریای عمان هستند.

خلیج گواتر، انتها جاده های ایران

از دیگر مناطق بکر چابهار، خلیج گواتر است که بین ساحل مکران و دریای عمان قرار گرفته است. این نقطه انتهای جاده های زمینی ایران است و در سمت راست آن رودخانه باهوکلات در ایران و در چپ، رودخانه نهر دشت در پاکستان قرار دارند. این خلیج از گذشته اهمیت تجاری داشته و تاجران از طریق آن به هند و آفریقا سفر می کردند. در این منطقه پرورش و صادرات میگو رواج دارد.

تالاب صورتی لیپار

شاید دیدنی های چابهار با عکس تالاب صورتی در ذهن بعضی افراد تداعی شود. در جاده ساحلی چابهار به سمت گواتر، در نزدیکی روستای رَمین، یکی از مناطق بکر چابهار توجه شما را به خود جلب می کند. دریاچه ای صورتی در تنگه ای مشرف به کوه ایجاد شده که در کنار ساحل زرد رنگ و گونه های مختلف درخت و درختچه، منظره چشم نوازی ایجاد کرده است. همچنین، می توانید از پرنده نگری در اطراف این دریاچه لذت ببرید. زیرا انوع پرنده های بومی و مهاجر مانند چنگر، فلامینگو، کشیم، انواع حواصیل، طاووسکن، باقرقره، تیهو، عقاب دشتی در اطراف این تالاب وجود دارند.

تپه های گل فشان

از دیگر مناطق دیدنی چابهار، تپه های گل فشان است. این تپه ها یکی از جاذبه های منحصربه فرد در دنیاست. در شمال غربی چابهار و در نزدیکی روستای کهیر، سه تپه کوچک گل فِشان به ارتفاع 10 تا 20 متر وجود دارند. امروزه تنها یکی از این تپه ها فعال است که از آن گِلی سرد و طوسی رنگ بیرون می ریزد.

کوه های مریخی یا مینیاتوری

اگر درباره سیاره مریخ کنجکاو هستید، به جنوب شرقی کشور خودمان سفر کنید. در جهت چابهار به خلیج گواتر، سمت چپ شما پدیده ها زمین شناسی ویژه ای به نام کوه های مریخی وجود دارند. این کوه ها از دیگر مناطق دیدنی چابهار اند که به خاطر نحوه فرسایش و نوع خاص رسوبی شان، مانند ناهمواری های سطح سیاره مریخ هستند. در جهت چابهار تا نزدیکی خلیج گواتر، از یک سو منظره این کوه های شگفت انگیز و از سوی دیگر منظره دریا را در کنار خود دارید. کوه های مینیاتوری یا کوه های مریخی از پدیده های ژئومورفولوژی مختص این منطقه است که در هیچ جای کشور وجود ندارد. فرسایش آبی و بادی روی لایه های نرم، اشکال و احجام متنوع و زیبایی ایجاد کرده است. جاده چابهار به کهیر و چابهار به بریس محل مناسبی برای مشاهده این عوارض است. این کوه ها، از دیدنی های چابهار با عکس های جذاب اند که بیننده را مشتاق سفر به این شهر می کنند.

روستای تیس

در دهانه خلیج چابهار، روستایی با قدمت 2000 ساله وجود دارد. از میان این روستا که در 5 کیلومتری شمال غربی چابهار است، رودخانه لاوری می گذرد و خلیج چابهار در غرب آن قرار گرفته. در اطراف این روستا کوه های شهبازبند، فیل بند و لاوری قرار دارند. همچنین یکی از مراکز مهم سوزن دوزی استان سیستان و بلوچستان است. در نزدیکی این روستا، جاذبه های دیدنی بسکمک وجود دارند.

گودانگریز یا گودال انگلیس

در شمال غربی روستای تیس، در دامنه کوه فیل بند و در جنوب دره تیس گودالی قرار گرفته است که به آن گودانگریز یا گودال انگلیس می گویند. به گفته مردم بومی، در اواخر حکومت قاجار و اوایل حکومت پهلوی، انگلیسی ها به کمک تعداد زیادی از کارگران بلوچ این منطقه را حفر کرده اند. در این حفاری، مقداری سفال، اشیاء برنزی، آهنی و سنگی پیدا کرده و غارت کرده اند.

گورستان تاریخی قبرهای جنانی گچ

در روستای تیس، در دامنه کوه فیل بند و جنوب دره تیس، قبور جنانی گچ قرار دارند. حتما با شنیدن نام قبرهای جنانی انتظار مشاهده یکی از دیدنی های چابهار با عکس وهم آور یا ترسناک را دارید؛ اما این گورستان چیزی جز حدود 200 قبر کهنه در محوطه ای قدیمی نیست. اهالی بومی معتقدند که این گورستان محل اقامتگاه جن ها بوده. این قبور، در یک سـرازیری ملایم قرار دارند و شبیه به قبرهای سیراف در بوشهر هستند. تفاوت این قبور در مقایسه با بوشهر، در تعداد و جهت آن هاست. در این منطقه چند قبر ایستاده و یک مقبره پلکانی نیمه سالم با سرپوش صندوقچه ای ساخته شده از سنگ و گچ وجود دارد. این مقبره که بدون لوحه و تزیینات خارجی است، احتمالا در دوران اسلامی ساخته شده.

گورستان قدیمی دشتکمک

گورستان دشتکمک با حدود 3 هزار قبر مربوط به دوره آهن و پیش از تاریخ است. سر آوریل اشتین این قبرها را در سال 1932 کشف کرده است. این قبور نوعی سفال خشن قرمز یا نخـودی با روکش سفید دارند. در بعضی از آن ها آثاری مانند مانده های غذا و یا آثار سنگی و فلزی دیگر مشاهده شده است.

گورستان تپه نهادی

این گورستان در دامنه کوه فیل بند و جنوب روستای تیس قرار گرفته است. قبور آن متعلق به دوران قبل و بعد از اسلام است. بسکمک از قبرهای این گورستان از بین رفته و تنها 3 قبر در کنار هم قابل توجه است. دو قبر بزرگ و یک قبر کوچک در میان آن دو که احتمال می دهند این قبرها بعد از وقوع یک حادثه کنده شده اند. زیرا در هر سه، اجساد به صورت دسته جمعی دفن شده اند. نمونه چنین قبرهای گروهی در گورستان کارتاژ در لبنان نیز وجود دارد.

قلعه پرتقالی ها در بندر تیس

در این بندر کوچک از دوران هخامنشی و ساسانی تا دوره اسلامی حوادث تاریخی متعددی رخ داده است. در عصر صفویه کشورهایی مانند پرتغال در ایران نفوذ کردند. در این زمان بیشتر نوار ساحلی و جزایر جنوب کشور در بخش های دریای عمان و خلیج فارس به اشغال این دولت درآمد. از یادگاری های آن دوران، قلعه پرتقالی های تیس است. این قلعه بالای تپه ای مرتفع و مشرف به روستا و خلیج تیس، با استفاده از تخته سنگ های ماسه ای، آهکی و ملاط گچ و آهک ساخته شده. اما امروزه بخش اعظم قسمت بالایی آن از بین رفته. بخش مرکزی ضلع غربی فضای داخلی قلعه دوطبقه بوده و در آن یک برج دیده بانی به ارتفاع 15 متر وجود داشته است.

کاربرد این مناره برای دیدبانی بوده چون بر دهانه خلیج تیس اشراف داشته و از فاصله زیادی در دریا دیده می شود. سبک ساخت و نوع مصالح به کار رفته در این برج و گوشواره آن سلجوقی است. تعمیرات بعدی که در اتاق ها و ایوان ها اجرا شده بیشتر به سبک صفوی و قاجاریـه است. در قسمت سقف قلعه چوب هایی به کار رفته که احتمالاً از مکان های دیگری به این محل آورده شده اند. به طور خلاصه آثاری از معماری چند دوره تاریخی در این قلعه قابل مشاهده است.

قلعه پیروزگت

این قلعه بر فراز تپه ای در وسط دره تیس، قرار گرفته است. باتوجه به معماری بنا آن را به دوران اشکانیان نسبت می دهند. از سوی دیگر، نام قلعه پیروزگت است که در زبان بلوچی گت به معنی سردار و رئیس بوده و پیروز نام یکی از پادشاهان ساسانیست. آثاری از اطاقک هایی برای دیدبانی در ضلع شاقتصادی و جنوبی قلعه دیده می شود. در قسمت های شرقی، غربی و مرکز دژ، آثاری از سکوهای بلند که از سنگ تراشیده ساخته شده اند وجود دارد که احتمالا برای اجتماع، عبادت یا نشستن ساکنان قلعه بوده اند. سنگ های به کار رفته در این بنا از جنس خود تپه و آهکی نیستند. احتمالا از جای دیگری به این محل آورده شده اند. آثاری از زراعت و آبادانی در اطـراف آن دیده می شود. راه ورود به تپه سخت و خطرناک است و به کمی ماجراجویی برای رفتن و بازدید این قلعه نیاز دارید. در قسمت پایین تپه و اطراف آن باقی مانده های دیوارهای سنگی بزرگ، قلوه سنگ و ساروج با قدمت خیلی زیاد قرار دارند. علاوه بر دیوارهای بزرگ و ضخیـم قلعه، اثر خندقی بـه عـرض 3 متر و عمق متفاوت، قبل از دیوار اصلی وجود دارد. در اطراف دژ، قسمتی از آب انبارهای آن زمان باقی مانده است. همچنین، روى تپه هاى پراکنده، آثارى از سکونت افراد به صورت جداگانه دیده مى شود که احتمالا محل سکونت طوایف یا خانواده هاى مأموران قلعه بوده است.

قلعه بلوچ گت

این قلعه در 5 کیلومتری شمال غربی روستای تیس، بالای کوه بلندی قرار گرفته است . آثاری از دیوار و یک برج دیده بانی از آن باقی مانده. همچنین، بقایای دو آرامگاه هرمی شکل از جنس سنگ و ساروج که مربوط به دوره اسلامی اند در اطرافش دیده می شود. از حصار و باروی اطرف محوطه اصلی هم آثاری به جا مانده است. ظاهرا در صخره، برای تامین آب مورد نیازشان چند چاه کنده بودند. به علاوه، آب انبارهایی از سنگ و گچ و ساروج هم بالای قلعه ساخته بودند که با ابزار مخصوص خود، آب را از پایین قلعه به آب انبارهای شان منتقل می کرده اند. قلعه بلوچ گت از نظر آب رسانی، دید کافی به دریا و دور بودن از مهاجمان، موقعیت خاصی داشته است.

انجیر معابد

درختانی بزرگ از تیره کائوچو به نام انجیر معابد در نوار ساحلی چابهار می رویند که در تمام اعضای آن شیره سفیدرنگی جریان دارد. تاج این درخت، بزرگ و پهـن است و میوه هایش نارنجی رنگ و به درشتی فندق و قابل خوردن هستند. عمـومـاً این درختـان قدمتی بالای صدسال دارند و در نزدیکی زیارتگاه ها قرار داشته یا قبلاً زیارتگاه بوده اند. در حال حاضر در روستاهای رمین، تیس کوپان، ماشی، لیپار، کوپان این درخت ها وجود دارند.

غارهای بان مسیتی

در دامنه کوه شهباز و مشرف به روستای تیس، یک غار طبیعی و دو غار مصنوعی در کنار هم قرار دارند، از این مجموعه ها در محل به نام غارهای بان مسیتی یاد می کنند. غار اول طبیعی تا حدودی نیم دایره است و با استفاده از روش تراشکاری داخل غار و دهانه آن توسعه پیداکرده است. یک مقبره کوچک از گچ به صورت دو سطح افقی که بر روی یکدیگر قرار دارند و فاقد آثاری از قبیل سنگ نوشته، خط و لوحه در عمق یک متر از سطح غار دیده می شود که در گرد آن یک فضای کوچک وجود دارد. بدنه های اطراف این مکعب را با گچ به رنگ سفید درآورده اند. روی دیواره های مکعب مقبره گچ کاری و با جوهر قرمز و بنفش خطوط و علامت هایی نقش شبیه به خط گجراتی و هندی نقش شده است.

یک غار مصنوعی سمت راست غار طبیعی به فاصله هفت قدم قرار گرفته است که آثار تراش به خوبی در آن آشکار است. دهانه آن 80 سانتی متر ارتفاع دارد و سقف آن کوتاه است. به فاصله 50 متر در سمت چپ غار اصلی، غار سوم که طول دهانه قوسی آن حدود 20 مـتر است، قرار گرفته است. ظاهراً این غارها جزو یک واحد تأسیساتی ساختمانی بوده و به منزله حجـره ها و توقفگاه های معبد یا پرستشگاهی بوده اند. در سطح زمین تا ورود به دهانه غار، پلکانی وجود داشته که آثار آن باقی است.

مقبره سید غلام رسول

در حاشیه ضلع شرقی خلیج چابهار آرامگاه سید محمد مشهور به مقبره سید غلام رسول قرار گرفته است که همواره زیارتگاه مسلمانان هند و مردم این منطقه بوده و قدمت آن به سال 465 هجری قمری می رسد. با توجه به پلان نما می توان گفت که این آرامگاه در عهد سلجوقی بر پا شده و در دوره صفوی طرح های نقاشی بر دیوارها افزوده شده است. در نمای خارجی مقبره و چهار گوشه زیارتگاه چهار مناره کوتاه قرار گرفته است. گنبد نیز از داخل دارای نواری از تزیینات هندسی و گیاهی است که با رنگ های زرد، قرمز، آبی و سفید به صورت گل و گیاه و ستاره دیده می شود. در نمای ضلع شاقتصادی، روبه روی محراب طاق نماهایی با تزیینات مقرنس دیده می شود که محل نذر و روشن کردن شمع است.

در مورد شرح حال سید غلام رسول روایات متفاوتی وجود دارد. بعضی وی را عارف وارسته و بعضی لوطی مسلک و گروهی، مسلمانی از هند گفته اند. نکته مشترک در این روایات ناکامی و مرگ او در شب ازدواج است. به همین دلیل در گذشته هرسال در تاریخ 15 ذی القعده چند روز مراسم شادی برپا می کردند. به این ترتیب که دو روز نخست، آرامگاه را تمیز کرده و پس ازآن زنان و مردان لباس پاکیزه می پوشیدند و با طلوع آفتاب ساز و دهل می نواختند. این مراسم به مدت 10 روز در سه نوبت صبح، عصر و شامگاه اجرا می شد. اکنون چون پیروان صاحب مزار شیعه مذهب هستند در ماه محرم مراسم سوگواری و روضه خوانی در این مقبره بر پا می شود.

موزه چابهار

اگر به دنبال دیدنی های چابهار با عکس های خاص هستید به موزه چابهار در بقعه غلام رسول بروید. در این موزه آثاری متعلق به آرامگاه و اهدایی علاقه مندان به میراث فرهنگی درزمینهٔ مردم شناسی مانند پوشاک محلی، وسایل حصیری و نیز ظروف سفالی از پیشینه تاریخی منطقه به نمایش گذاشته شده است.

جنگل های مانگرو یا حرا

یکی از مناطق بکر چابهار، جنگل های مانگرو یا حرا هستند. با نزدیک شدن به سواحل دریای جنوب، مانند بسکمک از مناطق دیگر آنچه نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کند، نوعی ترکیب گیاهان است که به صوت نیمه شناور بین ساحل و دریا کشیده شده است. این جنگل های غرق آبی با موقعیت ویژه خود به جنگل های جزر و مدی، جنگل های مانگرو یا حرا معروف هستند. این جنگل ها آن دسته از دیدنی های چابهار با عکس های متفاوت در ساعات مختلف روز هستند. به طوری که هنگام مد، تنها تاج درخت ها بالاتر از سطح آب شور دریا دیده می شود و بقیه اندام های درختان در زیر آب از دیده پنهان است. جنگل های حرای ایران در نوار ساحلی خلیج فارس و دریای عمان آخرین حد پراکنش جنگل های مانگرو در جنوب غربی آسیا به شمار می فرایند.

جنگل های حرای استان سیستان و بلوچستان در خلیج گواتر با وسعت 200 هکتار در منتهی الیه جنوب شرق کشور در محدوده سیاسی شهرستان چابهار و در فاصله 150 کیلومتری شرق چابهار قرار گرفته است. هرچند جنگل های حرا توده خالص و یکدستی هستند و هیچ گونه تنوع گیاهی در آن ها مشاهده نمی شود ولی در مقابل از تنوع جانوری بسیار بالایی برخوردارند. این جنگل حد مشترک دریا و خشکی است و حفاظت از آن در همه دنیا به عنوان زیستگاه های باارزش و حساس به ویژه از منظر گردشگری مورد تأکید قرارگرفته است. در حال حاضر این جنـگل یکی از زیباترین مناطق بکر موجود در چابهار و منطقه گواتر است.

رودخانه باهوکلات

رودخانه باهوکلات یکی از پرآب ترین رودهای بلوچستان و محل زندگی تمساح ایرانی است. این تمساح دارای ارزش ملی و بین المللی است. طول بدن آن تا 4 متر می رسد. این جانور بازمانده خزندگانی است که حدود 265 میلیون سال پیش می زیسته اند. منطقه حفاظت شده باهوکلات (گاندو) در منتهی الیه گوشه جنوب شرقی کشور، مرز ایران و پاکستان قرار گرفته است. این منطقه به دلیل اینکه مأمن تمساح تالابی و منحصربه فرد ایرانی است؛ یکی ازمناطق دیدنی چابهار است. این حیوان در آبگیرهای کم عمق جهت رودخانه زندگی می کند و در مواقع خشکی تا چند متر در زیر آبگیرها نقب زده و در داخل آن ها زندگی می کند. اگر اقدامات به موقع حفاظتی سازمان محیط زیست و نظارت بر صید نبود، نسل این تمساح ها تا به امروز از بین رفته بود.

گاندو، تمساح پوزه کوتاه ایرانی

وقتی اسم تمساح می آید، اغلب افراد به این منطقه به عنوان یکی از دیدنی های چابهار با عکس های ترسناک فکر می کنند. اما تمساح حیوانی بسیار خجالتی، محتاط و ترسو است و به سختی می توان آن را مشاهده کرد. در عین حال حیوانی باهوش و زیرک است و به محض احساس خطر و با حضور مزاحم در آب فرورفته و مخفی می شود. ولی برای تنفس باید سریعاً به سطح آب برشود. غذایش را ماهیان، پرندگان و پستانداران تشکیل مـی دهند و عموماً شب ها شکار می کند. در شرایط خاص این رودخانه نوعی ماهی به نام گل خوار و در اطراف نیز گیاهان و دیگر جانداران منطبق با محیط مانند جبیر، سنجاب نخلی، هوبره و بعضی پرندگان مخصوص شبه قاره هند زندگی می کنند.

محوطه باستانی دمب کوه

در حدود 90 کیلومتری شمال شرقی چابهار، در فاصله 5 کیلومتـری روستـای بلورمچی ناحیه باهوکلات، محوطه باستانی دمب کوه قرارگرفته است. در این محوطه باسـتانی حدود 4500 تا 5000 تدفین تخمین زده می شود. این قبرها به شکل اتاقک هایی بنا شده اند. علاوه بر آنچه گفته شد، مدرسه غواصی، کلوپ دریایی و پلاژ ساحلی بانوان نیز از مراکز تفریحی این قسمت از چابهار به شمار می رود.

چابهار با طعم های مختلفی از نان و ماهی

از مزایای سفر به نقاط مختلف آن است که وعده های غذایی با خوراک های محلی و سنتی نیز جزو جذابیت های سفر محسوب می شود و تنها یک وعده غذایی نیست. غذاهای استان سیستان وبلوچستان و مخصوصا چابهار، با خوراک های محلی و دریایی از این نظر ویژه است.

این خطه با توجه به موقعیت استراتژیک خود در طول تاریخ، پذیرای مردمانی از اقوام مختلف بوده که هر یک بر فرهنگ و ازجمله خوراک منطقه تأثیر گذاشته اند.

غذاهای بومی با توجه به فرهنگ و آداب ورسوم مردم، بیشتر از مواد غذایی موجود در هر منطقه که در فصول مختلف سال در دسترس هستند تهیه می شود. از غذاهای سنتی منطقه می توان به بتو ماش، شودوده، بتو هواری، ماشینگ، پاکگین ماهیک، کورک، گلوهک، ناروش، کیش، دلگ اشاره کرد.

انواع نان در چابهار

همچون سایر نقاط کشورمان نان، عمده ترین ماده غذایی در سیستان و بلوچستان است. ده ها نوع نان ویژه این استان، به مناسبت های مختلف پخته می شود. به عنوان مثال نوعی نان به نام هلکاری (halekary) که همان چلبک سیستانی است، وجود دارد. جهت پخت آن خمیر درست شده را به صورت قرص های کوچکی، در روغن سرخ می کنند. این نان مخصوص سفره صبحانه است. انواع دیگری از نان ها مثل لواش، گرده (gerdeh)، سیسرک (syserk)، پناری (ponary) و نان هایی که روی تابه پخته می شود، نیز در بلوچستان مصرف می شود.

انواع غذا در چابهار

امروزه با توجه به ارتباط فرهنگ ها و بهبود شرایط اقتصادی، تغذیه هیچ یک از اقوام منحصر به تهیه غذاهای سنتی نیست، در سیستان و بلوچستان نیز به همین دلیل هم اکنون انواع خورش ها و پلوها و سایر طعام های ایرانی و حتی خارجی در لیست غذاهای رایج مردم قرار دارند.

بلوچ ها همراه با نان خورش هایی مصرف می کنند که به آن عموماً واداپ (vadap) گفته می شود. در انواع خورش های طبخ شده در بلوچستان، ادویه های تند و پیاز فراوان استفاده خاصی دارد و گوشت بز بیشتر از گوشت سایر دام ها مصرف می شود. تنوری یکی از غذاهایی است که عمدتاً جهت مجالس مجلل طبخ می شود و عبارت است از به سیخ کشیدن یک لاشه کامل گوشت قرمز که در تنور می گذارند.

در بلوچستان بنا به اقلیم خاص هر منطقه غذای مخصوص به آن اقلیم طبخ می شود. برای مثال ماهی مهم ترین غذای مردمان چابهار و است و انواعی از خوراک ماهی توسط آن ها طبخ می شود. بت که مخلوطی است از برنج، ماش و سایر حبوبات همراه روغن و ادویه غذای عمده مردم بلوچستان است. خوراک خرما که ترکیبی از خرما، نان، برنج و حبوبات است، دیگر غذای مخصوص چابهاری ها است. نان بلوچی و آچار (نوعی ادویه) در این منطقه بسیار صرف می شود.

بیشتر غذاهای در دسترس گردشگران غذاهای دریایی و غذاهای معمول است و خیلی از غذاهای سنتی ذکرشده در رستورانی یافت نمی شود. رستوران هتل لیپار پیشنهاد مناسبی برای صرف وعده غذایی است.

منبع: خبرگزاری میراث فرهنگی

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما