استوانه های صدا، تجربه ای از فضا، صوت در طبیعت - جعبه مهر

برنارد لیتنر (Bernhard Leitner) نویسنده، آهنگ ساز و معمار اتریشی یکی از معدود افرادی است که ارتباطات بین تعامل و ترکیب پیوسته را دنبال کرد تا فضاهای ما را با جذابیت معماری و صدادار تکمیل کند. وی به عنوان یک معمار و آهنگ ساز به این امر واقف است که ادراک شامل عوامل صوتی است و خطوط پویا باعث می شوند ما ببینیم و وارد فضای ساخته شده شویم.

مقاله های مرتبط :

معماری، فضایی انعطاف پذیر و متغیر را به واسطه منظومه ای از عناصر سه بعدی در کنار هم پدید می آورد. آن ها قلمروها و محدوده هایی نامحسوس را خلق می نمایند که از طریق موانع فیزیکی محدود نمی شود. البته مباحث و مشاجراتی پیرامون این موضوع، وجود دارد ولی معماری یک امر قابل رویت و بصری است اما این تصور که بتوان آن را با مفاهیم دیگری چون صوت تلفیق کرد کمی به نظر پیچیده و نشدنی است. اما امروزه از طریق تکنولوژی و هوش سرشار بشری مسائل غیرقابل حل در معماری به ندرت باقی می ماند.

با وجود اینکه این گونه موانع مشکل و حالتی ابتدایی دارند، هرگز نمی توانند اهمیت معماری را تحت شعاع قرار دهند یا بیان نمایند. به طور خلاصه می توان گفت در معماری فضای درون، فضای بیرون را می سازد؛ و شکل و صورت خارجی و ظاهری ساختمان، فواصل اطراف را می سازد و به شهرها امکان رشد و توسعه می دهد و هرگونه ارتباط درونی که به توسعه و توسعه و غنی شدن شهر یاری کند، به وجود می آورد.

برطبق قوانین معماری، صوت قابل مقدار گیری است، خط می کشد، دیوار می سازد و نفوذ می نماید. فضایی که ما خود را در آن می یابیم، مشاهدات، حرکات و توانایی ما برای رمزگشایی آن تحت تاثیر فرهنگ های مختلف تفسیرهای متفاوتی را به وجود آورده و آن را مشخص می نماید.

برنارد لیتنر یکی از معدود افرادی است که در این زمینه نقش مهمی ایفا می نماید. وی در پی رابطه هایی ثابت در معماری بود. هدف او از کشف این روابط پر کردن فواصل میان معماری و صدا، به طور هم زمان است. او به عنوان یک معمار و یک پدید آورنده صدا می داند که آنالیز قدرت درک، در برگیرنده بروز صدا است و شامل خطوط متحرکی است که ما را قادر می سازد فضای داخلی خانه را مشاهده کنیم و به آن وارد شویم. صدا، پوشش تعریف نشده ای که ما را مطیع حکم طبیعت سازد یا راه فراری از آن نباشد، نیست؛ بلکه صدا قابل مقدار گیری و جداسازی است، و می تواند بر اساس قواعد معماری دیوارهایی بسازد.

ما خود را در فاصله ای می یابیم که بدنمان مشخص می نماید و احساسات ما را متحد و یک پارچه می نماید، حرکت هایمان را هماهنگ می نماید و می تواند ادراک ما را رمز گشایی کند، همان ادراکی که نشانه های گوناگونی که از فرهنگ ها در آن وجود دارند. فضا و صدا محدوده زمانی مشخصی ندارند، آن ها برای معرفی موقعیت و شرایطی انتخابی و مستمر و بی نهایت به کار گرفته می شوند.

برنارد لیتنر به ما نشان می دهد که فاصله برای تماشا و شنیدن استفاده می شود؛ وی این فاصله و فضا را که در آن قرار داریم و در آن تغییر می کنیم به ما نشان می دهد. حتی تنفس ما هم بخشی از فضای معماری پویا (متحرک) است.

ترکیب معماری و نیروی وابسته به حرکت او می تواند جوانبی گوناگون از جهان را آشکار کند. پتانسیل معماری نو که تجارب همه معماری ها را در کنار هم جمع می نماید و هنر سازندگان و تحلیل گران را با هم ترکیب می نماید، حالت یک مجسمه ساز را به خود گرفته است. نمونه های استوانه ای که در باغ درختان بامبو جا داده شده است، مکانی است شبیه به یک دهکده در دور نمای Parc de la Villette در پاریس. پیش از رسیدن به استوانه باید پله های زیادی را پشت سر بگذارید .

صدایی که از بیرون شنیده می شود توجه عابرین را جلب می نماید و آن ها را به ایستادن و متمرکز شدن روی ظاهر ایستا و راسخ ساختمان تشویق می نماید. معماری بسته، که تنها پوشش آن آسمان است، به عنوان یک محدوده هوشمند و مطلع در طبیعت پارک عمل می نماید.

فاصله استوانه ای که باعث شنیدن صدای متمرکز در فضا می شود، تفکری ماورای فضا ارائه می دهد. دیامتر درونی هر دو استوانه، 10 متر با ارتفاعی معادل 5 متر است. در پشت آن بخش خاص هشت حفره ای و سه بلندگو، به صورت یک ستون عمودی قرار گرفته است. فضایی دایره مانند میان دو دیوار حفره دار به منظور نگهداری بلندگوها قرار داده شده است. این بخش های دایره ای، فضایی برای اتاق کنترل را شکل می دهند. حفره ای نیز در این بخش وجود دارد که صداها را در خود یکی می نماید؛ به این منظور که ابعاد و زوایا، و حجم صدا را درون خود حفظ کند .

از هر یک از بتون ها آب همچون جویباری باریک به سمت آبگیر حرکت می نماید که فضا را مانند یک جزیره دورن خود جای داده است. صدای آرام و آرامش بخش، صداهای ناشی از فضای شهری را خنثی می سازد. شنیدن صدای جویبارها، فضای داخلی را دلنشین و متعادل می نماید. آن ها در واقع پیش نیازی هستند برای گیرنده های مربوط به سلول های شنوایی، گوش ها، پوست، بدن و مغز، که انسان را قادر می سازد آن ها را در مسیری خاص و متمرکز بشنود .

فضاها و فواصل صدایی، ساخته و توسعه داده می شود، تغییر می نمایند و این رخدادها در نمونه ها و گیرنده های استوانه ای میان ستون های موازی صدا، پشت ابزارهای خاص روی می دهند، برای مثال میان 24 بلندگو با صدای بلند.

این ها فضاهایی زودگذر هستند. جریان آهسته و مداوم، اتاق های مملو از بافت صدا، خطوط دایره ای، صداهایی است که شکل ابزارهای معماری را دنبال می نماید، پرحجم بودن، سنگین یا سبک بودن ابعاد و زوایا صدا صداها را در طول دیوارهای پشتی با ایتسایی کهنه و قدیمی بتون های استوانه ایی مغایرت دارد. حجیم بودن و سبکی یا سنگینی فواصل، فضایی نیرو بخش و آرام بخش به همراه صدای گیتار به عنوان یک ابزار یا ماده پرنماینده، عمل می نماید؛ موادی که متصل نماینده دیواره های بتنی است.

همین که عابران همواره تحت تاثیر این فضا هستند خود عاملی است که این فضا پویا و هویت دار شود. استوانه های صدا در خاطرات فردی و جمعی نقش پررنگی ایفا می نماید.