شهری که در ارتفاع 5 هزار متری ساخته شده!
به گزارش جعبه مهر، لا رینکونادا، مرتفع ترین شهر جهان
بر روی کوه های آند پرو یک اردوگاه قدیمی معدن طلا هست که بعد از سال ها تبدیل به شهری بزرگ شده است. شهری کوهستانی با بیش از 50 هزار جمعیت که 5 هزار کیلومتر به سمت آسمان رفته و مرتفع ترین شهر جهان به شمار می رود. شهر لارینکونادا (La Rinconada) با ارتفاع 5100 متر یکی از دورافتاده ترین شهرهای جهانست و آنقدر مرتفع است که با اینکه فاصله چندانی تا خط استوا ندارد اما آب و هوای سرد و خشن از خصوصیات اصلی آب و هوایی اش است. در ادامه خبرنگاران را همراهی کنید تا درباره مرتفع ترین شهر جهان و اینکه چگونه ساخته شده بیشتر حرف بزنیم.
کسانی که اولین اردوگاه موقت را در این شهر برپا کردند هیچ وقت فکرش را هم نمی کردند که جمعیت این شهر تا این حد زیاد گردد و برای همین هیچ زیر ساختی را برای آن در نظر نگرفتند. در حقیقت همین که خبر رسید که در این شهر طلا پیدا می گردد هزاران نفر به سمت این شهر دورافتاده سرازیر شدند تا بتوانند به وسیله کار در معدن پول حسابی به جیب بزنند. در واقعیت اینجا بیشتر از آن که یک شهر باشد یک اردوگاه است. در آن خبری از هیچ جاده، لوله کشی و یا سیستم فاضلابی نیست. خانه ها با ورقه های حلبی ساخته شده اند و هیچ عایقی ندارند. زمین، هوا، آب و حتی برف های این شهر آلوده است و اگر بتوانیم نام آن را شهر بگذاریم بدون شک غمگین ترین و فقیرترین شهر جهانست.
در آنسوی شهر یک دریاچه هست که آلوده به مواد شیمایی و به خصوص جیوه است، موادی که از شهر به سمت دریاچه رفته اند و آب آن را بدون استفاده نموده اند. خاک شهر هم آلوده به جیوه است برای همین خیلی از ساکنان از مسمومیت های جیوه ای رنج می برند و گرفتار مسائل عصبی و مسائلی مثل خارش، سوختگی و تغییر رنگ پوست شده اند.
اقتصاد شهر فقط وابسته به معدن است و بدون شک طلا اصلی ترین منبع این شهر به شمار میرود. قرن هاست که طلاهای زیادی از رشته کوه های آند استخراج می گردد و معدن کاران هر روز 30 دقیقه از کوه بالا می فرایند تا به معدن برسند، معدن هایی که آکنده از گازهای خطرناک جیوه هستند و کمبود اکسیژن مشکل اصلی آن هاست.
مرتفع ترین شهر جهان شرایط سختی برای زندگی دارد و حدود 50 هزار نفر در خانه هایی که بر روی کوه آند برپا شده اند زندگی می نمایند. بودن در یک همچین ارتفاعی باعث شده تا در بیشتر ماه های سال دمای هوا زیر صفر درجه باشد. تابستان ها بارانی و زمستان ها خشک، روزها سرد و شب های یخبندان و از طرفی میانه دمای سالانه این شهر فقط 1.2 درج سانتی گراد است.
برعکس دیگر شهرهای معدنی این شهر متعلق به هیچ شرکتی نیست و بیشتر معدن هایی که در آن برپا هستند غیر رسمی و یا به عبارتی غیر قانونی اند. هیچ حکومت و یا قانونی وجود ندارد و هیچ کس برای رشد و پیشرفت شهر کاری نمی کند. اقتصاد غیر قابل کنترل است و بیشتر طلاهایی که از کوه ها استخراج می شوند مستقیم به بازار سیاه می فرایند.
ولی عجیب تر این است که معدن هیچ حقوقی به کارگران نمی دهد! سیستم حقوق دهی به کارگران بسیار عجیب است: کارگران باید 30 روز را بدون حقوق کار نمایند و روز 31 ام می توانند هر سنگ معدنی که پیدا کردند را با خود به خانه ببرند. البته یک شرط دارد! میزان سنگ معدن باید به میزان ای باشد که بتوانند خودشان به تنهایی و بدون هیچ وسیله ای آن را به خانه ببرند! راهی برای تشخیص اینکه در هر سنگ چقدر طلا هست وجود ندارد و گاهی در برخی از سنگ ها طلای کمی پیدا می گردد.
با این حال هزاران کارگر تمام ماه را کار می نمایند به امید اینکه در آن یک روز، طلای زیادی پیدا نمایند. با اینکه شرکت معدن از این سیستم حقوق دهی سود زیادی می برد اما باز هم کارگران زیادی برای کار در این معدن خودشان را به این شهر می رسانند به طوری که در فاصله سال های 2001 تا 2009 جمعیت این شهر بیش از دو برابر شد. دولت که اصلا انتظار یک همچین جمعیتی را نداشته هیچ زیر ساختی را برای این شهر آماده ننموده است به طوری که امروز در این شهر خبری از هیچ امکاناتی نیست.
بیشتر ساکنان این شهر پرویی های خوشبینی هستند که در آرزوی رسیدن به طلای فراوان به این شهر مهاجرت نموده اند. با اینکه در شهر هیچ امکاناتی وجود ندارد اما مردمش سخت کار می نمایند. مردان در معدن کار می نمایند ولی زنان اجازه کار در معدن را ندارند برای همین بیشتر آن ها وسایل مورد احتیاج برای کندن تونل های معدن را می سازند و می فروشند و به وسیله فروش کالاها و یا جست و جوی طلا در سنگ های معدنی رها شده روزگار می گذرانند. تنها راه دسترسی به این شهر یک جاده خطرناک در کنار پرتگاه است که سطح آن را سنگ و کلوخ و گاهی یخ پوشانده است برای همین رسیدن به این شهر چندین روز طول می کشد.
منبع: amusingplanet.com
منبع: الی گشت