12 خانواده 40 سال است که در چیتگر زندگی می نمایند - جعبه مهر

پارک چیتگر. خانه های سازمانی. پلاک هم نداریم. این آدرسی است که 12 خانواده ساکن در پارک چیتگر به بقیه می دهند. تمام آن 100 نفر وقتی می خواهند آدرس خانه های سیمانی و بدون پلاکشان را به دوست و آشنا بدهند، می گویند جنگل. درست وسط جنگل چیتگر، کنار کاج ها و سروهای نقره ای دو ساختمان می بینید. هر 6 خانواده در یکی از دو ساختمان سیمانی زندگی می نمایند و تمام این سال ها لابه لای درختان بدون گاز، آب آشامیدنی، تلفن و راه ارتباطی عمر گذرانده اند .

هنوز برای این دوازده خانواده قیمت نفت مهم است و باید حواس شان به ساعت رفت وآمدشان باشد. آفتاب که بروند جاده خاکی چراغ ندارد. آفتاب که برود خانه ها می مانند و سیاهی جنگل. دیگر نه در عکس های هوایی نشانی از آنهاست و نه اگر آشنایی بخواهد راهی اینجا گردد می تواند به راحتی آن دو ساختمان سیمانی را پیدا کند.

ورودی خانه ها سنگ چین است. سنگ ها به شکل هلالی روی هم چیده شده اند و دالان ساخته اند. آن دالان سنگ چین شده که تمام می گردد، چشم منتظر است تا خانه هایی چوبی ببیند با دودکش. از آن ها که کارت پستال می شوند و باید هدیه دادشان به دوست و آشنا. اما فقط سیمان است و چند پنجره با پرده های آویزان. مردها، بازنشسته سازمان جنگل ها و مراتعند.

برای اهالی این دو ساختمان، بوی کاج و خنکای جنگل قوت غالب روز و شب است. سال ها از برق دارشدن شان می گذرد اما هنوز به رسم قدیم از کپسول گاز و پیت نفت برای گرم کردن خانه استفاده می نمایند.

خانه ها گم شده بودند. میان سبزی کاج ها و خیابان های اطراف. بین شلوغی اتوبان گم شده بودند. حتی مأموران پارک چیتگر هم از حضور این 12 خانواده در پارک بی اطلاع بودند و برای همین وقتی مامور سرشماری از آن ها درباره ساکنان پارک پرسید نمی دانستند که جایی در میانه های جنگل هنوز افرادی با نفت زندگی می گذرانند و گالن گالن آب می خرند برای خوردن.